Polonaise...

Van te voren wist ik al dat we op een strak schema zaten. Anderhalf uur voor de overstap in Chicago is gewoon te weinig. Maar ja, als het reisbureau en de vliegmaatschappij zeggen dat het te doen is, dan geloof je dat. We vertrokken later uit Amsterdam, dus die tijd waren we al kwijt.


De landing in Chicago (nou ja, landing..op het nieuws hadden ze het over een beving van 5.8 op de schaal van Richter) was slechts 5 minuten achter op schema. Daarna in een stevige looppas naar Immigrations. Daar stonden al veel mensen in de rij, dus we konden alleen maar hopen dat ze een beetje opschoten. Eigenlijk weet je dan al dat je je vlucht gaat missen, maar goed, zolang als het niet officieel is...Het wachten viel mee, we konden snel door naar de bagageband. Man, man wat duurde dat lang! Je kunt je koffers wel uit het gat kijken, maar ze kwamen niet.Uiteindelijk wel natuurlijk, maar dat duurde zeker 20 minuten. Bij de band waar we de koffers weer moesten inleveren stond een mevrouw de boel te dirigeren. "What flight are you on?
Orlando 2.27pm..."You have missed your flight" Ja vertel ons wat. We worden in de rij voor de United balie gedirigeerd, om onze vlucht over te boeken. Na 10 minuten komt er een meneer aan, behangen met pasjes en sleutelbossen (dus belangrijk). What flight are you guys on? "Orlando 2.27 Sir" You shouldn't be here, you can still make it! De bagage wordt achtergelaten op de grote berg,rennen !! Via de roltrappen en eindeloze gangen naar de trein die ons naar terminal 1 moet brengen. Daar aangekomen weer rennen naar de gate, maar dat gaat natuurlijk weer via een security check waar honderden mensen staan te wachten. De eerste man in uniform die we aanspreken weet ons al te vertellen dat we vlucht never nooit niet gaan halen, en dat ie zelfs al vertrokken is. Pfffft. We kunnen weer aansluiten in een rij voor de United balie(waar we al in stonden) om het schema om te gooien. Van de mensen voor ons was er natuurlijk niemand die gewoon zijn of haar nieuwe vlucht accepteerde, alles moest tot in de eeuwigheid uitonderhandeld worden. Eindelijk zijn we aan de beurt. Om 7.45pm gaan we vertrekken naar Orlando, ruim 5 uur later dan gepland. Nou ja, dan hebben we tijd genoeg om te pinnen, plassen, eten, drinken en te koekeloeren. We hebben vele vliegtuigen zien komen en gaan, en kennen nu de gehele procedure van laden,lossen en tanken uit ons hoofd. Chicago O'Hare is een gigantisch vliegveld, maar uiteindelijk zijn alle vliegvelden het zelfde. Voor dat we opgestegen zijn liggen manon en ondergetekende al te slapen. Manon slaapt zelfs nog als we om 11.15 landen in Orlando. Daar is het heerlijk rustig op het vliegveld, het lijkt wel of ze gesloten zijn. Bij de bagageband worden we herenigd met onze koffers, en kunnen we snel naar Alamo om de auto op te halen.Toch nog een gelukje, de midsize SUV's zijn op, dus mogen we een grotere meenemen. Het is een KIA Sorento geworden. Om 1.30 zijn we dan eindelijk in Inverness. De koffers uitgeladen, even wat drinken en dan snel naar bed. We zijn gesloopt. Bijna 24 uur onderweg geweest, maar we zijn weer thuis. Manon heeft zich uitstekend geweerd tegen al het lange wachten, niet kapot te krijgen. Foto's plaats ik later nog, we gaan nu eerst ontbijten.